Szwajcaria jako zamożne społeczeństwo

Boom gospodarczy

W szczególności w okresie tuż powojennym nienaruszona Szwajcaria odegrała ważną rolę ekonomiczną w Europie Środkowej. Ekonomiczne, Szwajcaraia przeżywała bezprecedensowy boom po 1945 r., który trwał do 1970 r. W tym czasie, eksport wzrósł niemal dziesięciokrotnie. Z rosnącą poulacją, szwajcarskie społeczeństwo zmieniło się na skutek wzrostu budowy i mobilności ludności. W szczególności, Mittelland pomiędzy Genewą i Lozanną oraz między Bernem, Zurychem i St. Gallen, stracił swój wiejski charakter poprzez rozwój miast. Rosnące zapotrzebowanie kraju na energię, spowodowało budowę pięciu elektrowni jądrowych i wzrost produkcji energii w elektrowni wodnej. Rozwój gospodarczy, szczególnie w sektorze usług, doprowadził do silnego wzrostu prywatnych dohodów i ogólnego dobrobytu.
Duża liczba zagranicznych pracowników, w szczególności Włochów, zaczęła przybywać do Szwajcarii w 1950 r. Napływ przystopował w 1970 r. w wyniku kryzysu, ale ponownie wzrósł w 1980 r.


Ekspansja państwa opiekuńczego (wprowadzenie emerytur i rent (OASI) w 1947 r., i ubezpieczeń na wypadek niepełnosprawności (DI) w 1959 r.) i redukcja godzin pracy wraz z silnym wzrostem gospodarczym wpłynęły na pokój społeczny w Szwajcarii aż do roku 1990.

Polityka zagraniczna

Zarówno przed i w czasie II wojny światowej, szwajcarska polityka zagraniczna została określona przez neutralność w okresie powojennym. Pewne otwarcie było oczywiste i kraj dołączył do kliku międzynarodowych organizacji, gdzie jego neutralność nie została naruszona. Szwajcaria uczestniczyła w powstaniu EFTA (Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu) w 1960 r. Szwajcaria wstąpiła do Rady Europy jako pełnoprawny członek w 1963 r. W 1996 r. dołączyła do "Partnerstwa Pokoju" ustanowionym przez NATO po upadku komunizmu.


Chociaż w Genewie mieści się europejska siedziba ONZ (ONZ) i Szwajcaria od dawna należy do wielu agencji ONZ, aż do 2002 r. Szwajcaria nie była pełnoprawnym członkiem ONZ.


Do tej pory, Szwajcaria nie jest członkiem Unii Europejskiej (EU). Stosunki między Szwajcarią a UE są regulowane przez umowy dwustronne.

Ruch kobiet

Pozycja kobiet w Szwajcarii powoli poprawiła się w ciągu XX w., ale prawa kobiet ogólnie pozostawały w tyle w stosunku do ich odpowiedników w innych krajach zachodnich.


Szwajcarskie kobiety otrzymały głos wyborczy na poziomie krajowym w 1971 r. W Europie jako ostatnie otrzymały prawo do głosowania (oprócz Liechtensteinu). Powinno się wspomnieć, że w innych krajach o wprowadzeniu prawa wyborczego kobiet nie zdecydowano przy urnie.


Także poźno przyszła krajowa legislacja kompensaty w czasie urlopu macierzyńskiego. Chociaż odpowiedni artykuł został już zapisany w Konstytucji w 1945 r., dopiero w 2004 r., większość głosowała za nim. Poprzednie referenda w sprawie urlopu macierzyńskiego zostały odrzucone.
Do tego czasu, większość pracodwaców nie płaciło matkom części ich pensji w okresie po urodzeniu dziecka (nie było to obowiązkowe).


Kanton Genewa nie czekał na krajową legislację i wprowadził własne ubezpieczenie macierzyńskie w 2001 r.


Od 1 lipca 2005 r., zatrudnione matki w Szwajcarii otrzymują 80% ich pensji przez 14 tygodni po urodzeniu dziecka. Nie dotyczy to matek niepracujących.

Pytanie o Jurę

Chociaż granice zewnętrzne Szwajcarii pozostały bez zmian, Szwajcaria zyskała nowy kanton w 1979 r. - kanton Jura.


Był to wynik presji ze strony separatystów na francuskojęzycznym obszarze kantonu Berno. Północna część Jury Berneńskiej jest silnie rzymskokatolicka - w przeciwieństwie do większości niemieckojęzycznej kantonu - i wielu mieszkańców uważało, że cierpi z powodu dyskryminacji zarówno religijnej, jak i językowej.


Powstała tam opozycja, aby odseparować Jurę północną od południowej. Nie tylko rząd berneński tak uważał, ale także sama północna Jura, jako że protestanci i mniejszość niemieckojęzyczna północnej Jury uważała, że kanton Berno reprezentował lepiej ich interesy.


Po wieloletniej walce, utworzono kanton Jura. Zdecydowano tak w referendum w 1978 r. ( obejmującym trzy z siedmiu dzielnic Jury).

Zamieszki młodzieży w 1980 r.

Po protestach pod koniec lat sześćdziesiątych, wiosną 1980 r. po raz kolejny wybuchły zamieszki młodzieży w Szwajcarii, niemal w tym samym czasie, co te w Niemczech i Niderlandach.


W maju 1980 r., Czerwona Fabryka, grupa zadaniowa zorganizowała demonstrację w Zurychu przeciwko zatwierdzeniu pożyczki przez Radę Miasta na odbudowę opery ("przeciwko jednostronnej burżuazyjnej kulturowej polityce"). Kiedy policja stawiła werbalny sprzeciw, zamienił się on w brutalną siłę. Ruch protestacyjny Zurychu toczył walkę przez blisko dwa lata, częściowo wspierany przez partie lewicowe, intelektualistów i artystów, dla samostanowienia terenu poza strukturami państwowymi.


"Ruch" Zurychu upomniał się o autonomiczne centrum młodzieżowe (AJZ) i znalazł naśladowców w innych szwajcarskich miastach. Także w Lozannie, Bazylei, Bernie, St. Gallen, Winterthur i Lucernie powtórzyły się gwatłowne starcia pomiędzy władzami, policją i demonstrantami pod koniec 1980 r.


Ruchy roku 1980 miały wpływ na społeczeństwo na wiele sposobów. Uczulili oni społeczeństwo na problemy młodych ludzi i promowali rozwój niezależnych medialnych i kulturalnych projektów. Kultura alternatywna jest obecnie oficjalnie rozpoznawana, a nowe style życia powszechnie akceptowane.

Zmiany w krajobrazie politycznym

Kiedy, w 1930 r., partie radykalne zaczęły zagrażać systemowi demokratycznemu, partie sprzyjające demokracji zaczęly szukać konsensusu, a nie konfrontacji po to aby zachować demokrację. Zewnętrzne zagrożenie utorowało także drogę do porozumienia pomiędzy związkami zawodowymi a pracodawcami. W 937 r., walka klas doprowadziła do porozumienia na poziomie społecznego partnerstwa.
Socialdemokraci byli blisko centrum politycznego, i zrobili zwrot w obszarch takich jak obrona narodowa. W zamian, "burżuazyjny blok" zaakceptował sojaldemokratów jako prawowitą lewicową partię opozycyjną. Pomyślne referendum w sprawie finansowej reformy federalnej w 1938 r. wykazało po raz pierwszy wydolność szerokiej koalicji partii politycznych i stowarzyszeń.
Partia Socjaldemokratyczna uzyskała pierwsze miejsce w Radzie Federalnej w 1943 r. z wyborem Ernsta Nobsa. Po 1959 r., miejsca w Radzie Federalnej zostały rozdzielone wg "magicznej formuły" z Partią Socjaldemokratyczną (SP), Wolnymi Demokratami (FDP) i Chrześcijańskimi Demokratami (CVP), z których każdy miał dwóch członków. Partia Rolników, Handlowców i Niezależnych (BGB, obecnie Szwajcarska Partia Ludowa SVP), posiadała jednego przedstawiciela.

Powiązane linki