Per definitie zijn oerbossen “bossen waarvan de natuurlijke levenscyclus in de loop der eeuwen nooit door mensen is beïnvloed”. Dergelijke bossen, onaangetast door de mens, bestaan nauwelijks meer in Zwitserland. Delen van het oerbosreservaat Bödmeren in Muotathal, het sparren- en dennenoerbos l'Ecorcha in Derborence en het sparrenoerbos Uaul Scatlè boven Brigels zijn kleine oerbosachtige gebieden die zich al vele jaren in deze staat bevinden.

Tegenwoordig zijn er ook meer dan 800 natuurlijke bosreservaten in Zwitserland, waar de bossen zich grotendeels zonder menselijk ingrijpen ontwikkelen en al tientallen jaren niet meer worden beheerd.

Deze bijzondere, beschermde gebieden zijn vaak toegankelijk voor bezoekers, waardoor het des te belangrijker is om op de paden te blijven, je voorzichtig te gedragen en de regels op te volgen.

Met 600 hectare is het Bödmerenwald in het Muotatal in het kanton Schwyz het grootste sparrenbos met oerwoudkarakter in het gehele Alpengebied. Het lijkt op oerwoud, omdat het Bödmerenwald nauwelijks door mensen beïnvloed is. Het bos groeit op een breed karstlandschap dat door kloven wordt ingesneden. Een ruige, wilde wereld waar een op de drie bomen tussen de 250 en 400 jaar oud is – de oudste zelfs 500 jaar. Voor veel vogels zijn deze oude bomen een belangrijke levensruimte. En voor mensen is het geheimzinnige en authentieke bos een groene oase die goed doet.

Bereikbaarheid: Met de trein naar Schwyz en van daar met de postbus tot Weiler Stalden. Op wandelpaden op het ongeveer 800 meter hoger gelegen plateau van het Bödmerenwald. De gemarkeerde wandelpaden niet verlaten. Naar dedienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek: Van half juni tot half oktober.

Het oerbos l'Ecorcha van Derborence ligt op een steile helling boven het schilderachtige, gelijknamige meer. Het gebied heeft slechts de grootte van 30 voetbalvelden en is bedekt met dennenbomen die tot 44 meter hoog en 450 jaar oud zijn. Het oerbos herbergt de soortenrijkste bodembegroeiing van Zwitserland en regenereert zichzelf. Het overleefde zelfs de bergverschuiving van 1749, waardoor Lac de Derborence – het jongste natuurlijke meer van Europa – ontstond. Het bos dankt zijn oorspronkelijke staat tot op de dag van vandaag aan de moeilijke toegankelijkheid voor houttransport. Sinds 1959 is het een beschermd reservaat. De bomen zijn belangrijke langetermijngetuigen van de ontwikkeling van de luchtkwaliteit en de gevolgen daarvan. Daarom zijn ze tegenwoordig, voor wetenschappelijke doeleinden, genummerd. De helling is zo steil en rotsachtig dat hij maar moeilijk toegankelijk is.   

Bereikbaarheid: Met de SBB via Lausanne naar Sion. Van daar met de bus naar Aven en verder naar Derborence. De bus stopt maar een paar keer per dag bij de halte Derborence. Naar de dienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek: Zomer tot vroege herfst.

Het ongeveer 5,5 hectare grote sparrenoerbos Uaul Scatlè ligt boven het Graubündense dorp Brigels, op ongeveer 2000 meter boven de zeespiegel. Hiermee is het het hoogste sparrenoerbos van Europa. Het sparrenbos ligt ingekapseld tussen steile rotswanden, rotsachtig terrein en lawineroutes, vandaar de naam “Scatlè”. Dankzij de afgelegen ligging kon er in het verleden geen sprake zijn van hout- of houtskoolwinning noch weidegang.

Tijdens de klim van Brigels naar Val Frisal heb je het steile sparrenbos links van je. De dode bomen en schijnbare verwaarlozing getuigen van een stuk bos dat in zijn ongerepte staat is gelaten. Al in 1909, en nog voor de oprichting van het Zwitserse Nationale Park, besloot de gemeente Brigels het bos in zijn oorspronkelijke staat te laten en er een “Reservat d'uaul primitiv” van te maken.

Bereikbaarheid

met de SBB naar Chur en dan met de Rhätische Bahn naar Ilanz. Van hieruit met de bus naar Breil/Brigels, Casa communala. Naar de dienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek

Van half maart tot eind oktober.

Slechts tien kilometer ten zuiden van het centrum van de bruisende stad Zürich bevindt zich een van de meest authentieke en mooiste bossen van de Zwitserse Hoogvlakte – het Sihlwald. Het strekt zich uit over ongeveer tien vierkante kilometer en is het grootste aaneengesloten gemengde loofbos van de Zwitserse Hoogvlakte. Het bos heeft de stad Zürich eeuwenlang voorzien van brandhout, maar sinds 2000 worden er geen bomen meer gekapt. Wie er tegenwoordig gaat wandelen, bevindt zich al snel tussen reusachtige, oude bomen en knoestig dood hout. In de buurt van het station Sihlwald bevindt zich een bezoekerscentrum met een museum en het restaurant Sihlwald. Hier krijg je handige tips over het wildernispark Zürich en het fantasierijke bosbelevenispad Sihlwald. 

Bereikbaarheid: Met de S4 rijd je van het centraal station van Zürich in een halfuur naar de stations Sihlwald en Sihlbrugg. Naar de dienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek: Van half maart tot eind oktober.

Op slechts ongeveer 15 kilometer van Locarno ligt het lieflijke steendorpje Lodano. Rondom bevindt zich een groot bosreservaat met een fascinerend landschap en veel verschillende dieren en planten. De oude beukenbossen van het dal Valle di Lodano verspreiden zich sinds de laatste vergletsjering buitengewoon ecologisch. En daarom staan ze als uitstekend voorbeeld op de officiële lijst om erkend te worden als UNESCO-werelderfgoed. Dus ga gewoon naar een van de vier wandelpaden van het nog onbekende Valle di Lodano en ontdek de vele prachtige oude beuken.

Bereikbaarheid: Lodano bereik je met de bus vanaf Locarno in iets meer dan een halfuur. Van daaruit lopen vier wandelpaden door de vallei en de bossen. Naar de dienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek: Van half mei tot ca. eind oktober.

Helemaal achterin het idyllische Val S-charl ten zuiden van Scuol bevindt zich het hoogstgelegen alpendennenbos van Europa. Afzonderlijke bomen groeien tot op een hoogte van 2400 meter. Voor de Reto-Romanen staat het alpendennenbos symbool voor doorzettingsvermogen, overlevingswil en kracht. Sinds 2007 wordt de God da Tamangur beschermd en de natuur kan weer vrij zijn gang gaan. De tocht door het geurende bos langs de jonge en tot 700 jaar oude knoestige alpendennen is een echte natuurbelevenis.

Bereikbaarheid: Je kunt met de trein naar Scuol en van daaruit met de bus naar S-charl of met de trein naar Zernez en van daaruit met de postbus de Ofenpas op. Vanaf S-charl duurt de wandeltocht naar het bos anderhalf uur, vanaf de Ofenpas tweeënhalf uur. Naar de dienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek: Van half/eind mei tot ca. eind oktober.

Het bos van Grand Risoud bedekt het zacht hellende heuvelland tussen de dalbodem van de Vallée de Joux in het kanton Waadt en de Franse grens. Het is vier kilometer breed en ongeveer 15 kilometer lang. Hier kun je uren- of dagenlang op pad zijn zonder het bos te verlaten – een belevenis die in het kleine, versnipperde Zwitserland uniek is. En niet alleen het bos van Risoud is de moeite waard om te bezoeken, maar ook het dal Vallée de Joux met het gelijknamige meer en zijn lange traditie van horlogemakerskunst.

Beste tijd voor een bezoek: Van half maart tot eind oktober.

Het Aletschwoud ligt aan de zuidelijke zijmorene van de grootste gletsjer van de Alpen, de Aletschgletsjer. Op 1800 tot 2200 meter boven zeeniveau groeien voornamelijk alpendennen, een paar lariksen, sparren en berken. Op een van de hoogtewandeltochten door het beschermde Aletschwoud zul je niet alleen onder de indruk zijn van de bomen, maar ook van het uitzicht over de gletsjer, de Matterhorn en de omliggende bergen.

Bereikbaarheid: met de trein van Brig tot Mörel en van daaruit met de kabelbaan de autovrije Riederalp op, met de trein tot Betten en van daaruit met de kabelbaan de Bettmeralp op, of met de trein tot Fiesch en van daaruit omhoog naar de Fiescheralp. Naar de dienstregeling.

Beste tijd voor een bezoek: Van half mei tot eind oktober.