Gelukkig vangt een in 1980 geopende, 17 km lange tunnel het doorgaande verkeer op en maken de toeristen meestal gebruik van de hoofdweg door de bergpas, die verboden is voor fietsers. 
Maar waar passeren deze laatste dan? Via een van de uitzonderlijkste beklimmingen: de Via Tremola, een weg die tussen 1827 en 1832 werd aangelegd aan de zuidkant van de bergpas. Het spectaculairste gedeelte telt over nauwelijks 4 kilometer maar liefst 24 bochten. Maar dat is niet alles: de laatste 5 kilometer zijn verhard met keien. Gelukkig lijkt de weg in niets op de klassieke wegen aan de noordkant, want de keien zijn hier van perfect geslepen graniet en mooi gelegd.
In visueel opzicht is de Via Tremola dus uniek. De gemiddelde helling is er 7% en komt tot aan de top op 2106 meter niet boven de 10% uit. De klinkers vertragen de voortgang, maar je zult zo vaak stoppen om foto's te maken dat je hier niet eens aandacht voor hebt. Op deze bergpas gaat het niet om presteren, behalve natuurlijk voor de wielrenners van de Ronde van Zwitserland, waarvoor deze weg sinds 1933 al bijna 40 keer is gebruikt.

Vanaf Meiringen wordt de weg na minder dan twee kilometer smaller. Zodra je het bos inrijdt bedraagt het stijgingspercentage al snel meer dan 10%. Daarna bereik je vóór Rosenlaui een welkom vlak gebied. Hoewel je dan al 10 km hebt geklommen en al 700 meter bent gestegen, begint hier pas echt de Grosse Scheidegg. Na Schwarzwaldalp is gemotoriseerd verkeer verboden, met uitzondering van de beroemde bus CarPostal. Je klimt omhoog, omringd door alpiene bergwanden en gletsjers die 1700 meter boven je uittorenen.  De laatste haarspeldbochten onder de Wetterhorn (3962 m) zijn spectaculair. Je bereikt de top op een hoogte van 1962 m en ontdekt dan de beroemdste noordwand van de Alpen: De Eiger.
Vanaf Grindelwald wordt de stijging wat lastiger: je klimt dan 6,5 km bij een gemiddelde helling van 11%. Vanaf het beroemde Hotel Wetterhorn is het autoverkeer weer beperkt.

Vanaf Filisur, op de noordelijke helling, is het een lange (23 km) en mooie klim die nooit echt zwaar wordt. Er zijn meerdere prachtig bewaard gebleven dorpjes langs de route waar je wat kunt eten en drinken. Na Bergün fiets je onder de bruggen van de Albulaspoorlijn door, die deel uitmaken van het Unesco-werelderfgoed. Het einde van de beklimming is op een plek midden tussen de rotsen in een schitterend alpien landschap.
Op de top wordt de fietser die van La Punt aan de andere kant komt, verwelkomd met een bijna woestijnachtig plateau. De beklimming is korter, maar biedt wel de kans om de prachtige Engadin-vallei te bewonderen.

Als je de wijngaarden achter je hebt gelaten, kom je in een smalle vallei met enkele steile stukken. Je hebt dan al meer dan 1000 meter geklommen, maar het is nog lang niet voorbij. Eigenlijk moet het beste nog komen. Enkele bochten verder bereik je de hogere alpenweiden, omringd door de hoge toppen van de Sanetschhorn en de Arpelistock. Na nog weer enkele haarspeldbochten rijd je door een rotswand een donkere, vochtige tunnel van 800 meter binnen.
De laatste kilometers na de tunnel lijken eindeloos, maar uiteindelijk bereik je dan toch de top op 2252 m, vlakbij de gletsjer Tzanfleuron. Jawel, je moet meer dan 1700 meter klimmen. Over 25 km. Het Zwitserse equivalent van de beroemde Passo Stelvio, maar dan zonder de onophoudelijke stroom campers, auto's en motoren om je heen.
Het meer van Sanetsch, op enkele kilometers van de top, is het eindpunt van de route. Betekent dit dat er nu rechtsomkeert moet worden gemaakt? Nee: je hangt je fiets gewoon aan de kabelbaan en klimt vervolgens nog eens 1000 meter tot Gsteig, in het kanton Bern, vanwaar je je route kunt vervolgen. Een unieke ervaring.

Vanaf Innertkirchen stijgt de noordelijke helling eerst rustig, maar al snel doorkruis je prachtige kloven die steeds smaller worden. Enorme granieten platen hellen over de weg. Het tweede deel van de beklimming wordt gekenmerkt door verschillende stuwmeren: de Räterichsbodensee, de Grimselsee en vervolgens de Totensee op de top van 2165 meter. De bergpas biedt een adembenemend uitzicht: de Rhônegletsjer glinstert in de verte en in het water van het meer zie je de Finsteraarhorn, Schreckhorn en Wetterhorn, enkele van de meest majestueuze toppen van de Berner Alpen, weerspiegeld.
Aan de andere zijde loopt de weg vanaf Oberwald door de dennenbossen omhoog tot aan Gletsch, waar de weg zich splitst tussen de Furkapas naar rechts en de Grimselpas naar links. Je bereikt de top via een reeks lange rechte stukken, afgewisseld met haarspeldbochten, vanwaar je in de verte de weg door de Furkapas ziet liggen. Onder fietsers is dit een wereldberoemd uitzicht.

Met een hoogteverschil van meer dan 1300 m over een afstand van 23 km is deze bergpas een van de moeilijkste van het land. Na het verlaten van de wijngaarden van de Chablais, passeer je een reeks gehuchten tot aan Villars-sur-Ollon. Dit is een bekend etappe-eindpunt van de Ronde van Romandië en de Ronde van Zwitserland, de twee Zwitserse etappes van de UCI World Tour. Het laatste deel van de beklimming gaat via een smaller pad midden tussen de alpenweiden.
De andere zijde is korter: vanaf Les Diablerets klim je door een indrukwekkend alpien landschap 700 meter over een helling van gemiddeld 7%.

De twee zijden beginnen in de bosrijke valleien en klimmen omhoog naar een alpien landschap, maar de westzijde biedt voor fietsers de beste ervaring dankzij de vele bochten en het gevarieerde terrein.
Aan het begin van de beklimming worden steile stukken afgewisseld met vlakke delen. In Gadmen wordt het een stuk serieuzer: de helling is nergens moeilijk, maar het laatste stuk van 13 kilometer is lang. Gelukkig maakt het uitzicht op de Sustenhorn en de Steingletsjer veel goed. Na 11 tunnels en 12 haarspeldbochten bereik je de top op 2224 m. Een tunnel van 300 m brengt je aan de andere zijde, naar de afdaling richting Wassen. De beklimming naar de Sustenpas via de andere zijde is minstens zo fantastisch, hoewel de lange klim door het Meiental een beetje ontmoedigend kan lijken. Gelukkig biedt het alpenlandschap een welkome afleiding.

Aan de westzijde ga je omhoog door het Schächental. Na Unterschächen slingert de weg met twee ruime bochten omhoog en stijgt dan aan de noordzijde van het dal. Vandaar heb je een prachtig uitzicht op Alp Aesch en de bijna 100 meter hoge Stäuben-waterval. De weg is smal en in de rotsen uitgehouwen. Bij Hotel Klausenpasshöhe, net onder de bergpas op 1948 meter hoogte, kun je genieten van het uitzicht op de besneeuwde toppen van de Clariden en de rotsachtige toppen van de Gross Windgällen.
De oostelijke helling begint in Linthal en gaat over de Urnerboden, een lang plateau dat de grootste Zwitserse bergweide vormt, gevolgd door een reeks spectaculaire haarspeldbochten naar de bergpas.

Vanaf Realp stijg je boven het Urseren-dal uit, voordat je het hooggebergte intrekt naar de top op 2429 m. De berghelling is constant, maar nooit echt stijl: ze varieert tussen 8 en 9%, met een 2 km lange adempauze van 5% rond het gehucht Tiefenbach.
Aan de andere kant van de helling neem je eerst dezelfde route als voor de beklimming naar de Grimselpas. Bij Gletsch fiets je rechtsaf omhoog richting de Rhônegletsjer en het beroemde Hotel Belvédère. Van daaruit is het nog maar 2 km tot de top.

Kort na de afrit Ulrichen in Boven-Wallis gooit een eerste reeks haarspeldbochten de fietser direct in het diepe. Vervolgens leiden lange rechte stukken naar een bergachtig keteldal. Je passeert een boerderij waar geitenkaas wordt verkocht, een prima excuus voor een eventuele pauze voordat je aan het laatste deel van de beklimming begint. Rechts zie je de dreigende rotswand van de Fülhorn (2862 m) en de windturbines op een bergkam herinneren eraan dat het hier stevig waait. Het uitzicht op de top is grandioos en bovendien word je hier getrakteerd op een klein alpenmeer met uitzicht over Val Bedretto, een hooggelegen dal in Ticino dat helemaal doorloopt tot Airolo. Op dit punt begint de zuidelijke helling van de bergpas, die in het kanton Ticino ligt. De klim is lang (24 kilometer) maar nooit steil en onderweg zijn er verschillende vlakkere gedeeltes.