Meet the mountaineer Olivia Jane. If I can do it, anybody can.

Op 22 juli 1871 werd Lucy Walker de eerste vrouw die de top van de Matterhorn bereikte. Lucy Walker ging resoluut in tegen de sociale normen en was niet onder de indruk van de heersende starre Victoriaanse mentaliteit. In een tijd waarin men nog dacht dat een vrouw thuishoorde in huis, bereikte ze de 4478 meter hoge top in stijl, zich tegoed doend aan champagne en biscuitgebak.

150 years later – British mountaineer Olivia Jane is set to pay homage to Lucy's pioneering expedition, following in Lucy's footsteps (and footholds) to summit Switzerland's most notorious peak.

This is far from being 'just another mountain' to Olivia, and reaching the top will be the realisation of a life-long dream. Olivia spent a lot of her childhood in Zermatt, the same village that was the base for Lucy Walker's Matterhorn ascent in 1871. Her family bred St. Bernard dogs to support the mountain rescue teams in the area which is where her passion for mountains and adventure grew.

In partnership with Mammut and Switzerland Tourism, Olivia will be documenting every step of her journey on her Instagram - but to set the scene a little bit, we called her up to find out a bit about her childhood in Switzerland, her love of the outdoors and the endless hunt for adrenaline.

Mijn familie had een fotografiewinkel in het centrum van Zermatt, dus ik heb daar het grootste deel van mijn jeugd doorgebracht. Ik werd letterlijk elke morgen wakker met de Matterhorn. Het was een groot deel van het leven van mijn familie. Mijn opa en ik wandelden vaak naar een uitzichtpunt vanwaar je de Matterhorn goed zag en ik weet nog dat ik bij mijn opa en oma stond en zei: “Ooit klim ik daar naar boven.” De Matterhorn is heel speciaal voor mij. Het is dé berg die ik altijd al heb willen doen. Voor mij is het de meest iconische berg en het was altijd dé berg die ik wilde beklimmen.

Ik klom in mijn jeugd veel met mijn opa. Later op de universiteit ben ik lid geworden van de alpinisme- en klimsportclub en daar is het pas echt begonnen. Ik ging zoveel mogelijk mee met vrienden die veel beter waren dan ik en keek hoe ze klommen, leerde de touwvaardigheden en kreeg zo steeds meer zelfvertrouwen. 

Ik kan me goed herinneren dat ik een jaar of vijf jaar geleden een documentaire met Gwen Moffat erin heb gekeken en dat zij me echt inspireerde. Ik heb het gevoel dat het nu veel meer de norm is dat vrouwelijke alpinisten en klimmers grote bergen beklimmen. 

Rond diezelfde tijd heb ik m'n eerste grote alpiene route gedaan en ik was op slag verliefd, omdat het zo uitdagend was. Het valt bijna niet in woorden te vatten. Elke keer dat ik buiten in de bergen ben, maakt het me sprakeloos. Die routes in de Alpen... die zijn groot. Het is niet van deze wereld.

Ik moet zorgen dat ik fit genoeg ben om mezelf de beste kans te geven de top te bereiken. Het is een stuk makkelijker om te trainen als je een doel hebt. 

Ik concentreer me op de conditie die nodig is voor het bergbeklimmen en op het zo efficiënt mogelijk bewegen. Ik ga bewegingen op rotsen nadoen door te oefenen met graad 2 of 3 “scrambles” en VDiff (“very difficult”) klimroutes, maar dan met een rugzak en bergschoenen aan in plaats van met de gebruikelijke klimschoenen. Ik wil eraan wennen me op deze beklimmingen te bewegen met een rugzak op mijn rug – want dat kan behoorlijk onhandig zijn. Ik probeer de situatie zo goed mogelijk na te bootsen. 

Daarnaast ga ik krachttraining en veel cardiotraining doen, om met de hoogte te helpen. Ik ga ook veel en lang de heuvels in. Maar ondanks veel training en uitdagende belevenissen die je zelfvertrouwen geven, kun je het je niet veroorloven om overmoedig te worden. 

Er is maar één weg omhoog, en één weg omlaag, dus ik probeer gefocust te blijven, en heel kalm. Ik denk niet te veel na. Een beetje bang zijn is gezond, maar niet zodanig dat het je verstijft en je niet verder kan. Ik weet dat er risico's zijn, maar ik denk er niet aan en door dingen op een natuurlijke manier te doen, kom ik in de “flow” en probeer ik er gewoon van te genieten. Bovendien word ik bijgestaan door een ervaren berggids van Zermatters.

En er is dat gevoel aan het eind – ik ben dan meestal een beetje in shock en heb wat tijd nodig voordat het goed tot me doordringt wat ik net heb gepresteerd – maar voor mij is het gewoon doen. Het is de adrenaline. Dat is waar ik naar hunker in mijn leven. 

En in plaats van te ontspannen – nou ja, ik denk dat ik wel ontspan op z'n tijd – denk ik altijd aan wat mijn volgende avontuur gaat zijn. Dat is wat me in leven houdt. Het houdt me op de been. Het is net als mijn oma – ze is 80 en ze gaat nog steeds wandelen in de heuvels. Ik vraag haar altijd, “Hoe hou je het vol?” en dan zegt ze, “Dat komt doordat ik nooit stil zit en niets doe.”