Intro

Kiedy Ottonians i Saliers (925 - 1125) zajęli tron Cesarstwa Niemieckiego, tereny Szwajcarii zostały podzielone pomiędzy Królestwo Burgundii, Księstwo Szwabii, Ksiestwo Bawarii i Królestwo Włoch. Wszystkie one tworzyły część "Świętego Cesarstwa Rzysmkiego Narodu Niemieckiego" pod panowaniem Cesarza Niemieckiego.

Społeczeństwo pod panowaniem niemiecki

Niemiecki cesarz Konrad II, który w 1032 r. zjednoczył szwajcarskie ziemie, rządził w zachodniej i centralnej Europie. Jednak lokalni władcy pochodzili z bardzo różnych środowisk. Niektórzy byli członkami ważnych rodzin szlacheckich, podczas gdy inni byli właścicielami ziemskimi niewywodzący się z arystokracji, opatami i biskupami.


Nie wszyscy z tych władców mieli takie same prawa. Wiele praw było zagwarantowanych poddanym bezpośrednio przez cesarza bez żadnego pośrednictwa.


Jednak, prawa zatrzymane przez lokalnych władców (bicie monet, pobór opłat celnych, działające rynki i zarządzanie sądami), pomogły stać się im bogatymi.

Cesarz i arystokracja

Wschodnie Imperium Karola Wielkiego zostało podzielone pomiędzy jego spadkobierców. Jednak Niemieckie Cesarstwo Ottona nie zostało podzielone w ten sposób. Kolejni władcy byli wybierani przez niemieckich książąt i tylko członkowie niektórych rodzin, mogli konkurować w wyborach. Jeśli cesarz był słaby, potężne rodziny praktycznie miały wolną rękę. Najpotężniejsze rodziny na terenach Szwajcarii: Zähringers (założyciele Berna i Fryburga), hrabiowie Savoy, Kyburgs i Habsburgowie.


Cesarz był wspierany przez dwa filary władzy:
1) Możliwości wpływów jego rodziny
2 ) Jego moc, jako władcy całego cesarstwa.
Dualizm stał się bardzo widoczny dla Szwajcarów, kiedy członkowie rodziny Habsburgów, posiadających dużo ziemi w Szwajcarii, wybrali cesarza. W związku z ich wpływami, władcy Habsburscy starali się ograniczyć wolność lokalnych społeczności.

Ożywienie miast i handlu

W XI w., główne zmiany ekonomiczne miały miejsce i trwały efekt na rozwój gospodarki szwajcarskiej.
Produkcja rolna - w wyniku korzystnych warunków klimatycznych i ulepszonych technik uprawy - została zwiększona. Bardziej korzystne warunki życia doprowodziły do wzrostu ludności. Większa liczba ludzi mogła się wyżywić od czasu wzrostu ilości produktów rolnych.
Nie wszyscy, którzy byli zdolni do pracy byli potrzebni lub mogli być zatrudnieni w rolnictwie, przez co rozwinęły się nowe zawody (rzemieślników i kupców). Centra handlowe i miasta stopniowo powstawały w XII i XIII w. Ludzie mogli świadczyć usługi na rzecz ludności wiejskiej.
Krokiem milowym w rozwoju Szwajcarii było otwarcie przełęczy Gotarda w 1220 r. Obszary na północ od przełęczy (Uri i Schwyz) stały się pożądanymi terenami, ponieważ można stamtąd było kontrolować lukratywne szlaki handlowe.

Reichsunmittelbarkeit

Cesarz zagwarantował Uri i Schwyz Reichsunmittelbarkeit (cesarską bezpośredniość), co oznaczało, że tereny bezpośrednio podlegały cesarzowi.
Z upływem czasu, inne społeczności i miasta otrzymały cesarską bezpośredniość. Status ten był mocno pożądany, ponieważ nie było władców pośrednich i miejscowa ludność cieszyła się względnie sporą autonomia ponad lokalnymi sprawami.
Model rozwoju był taki sam w całym cesarstwie. Szwajcaria była wyjątkiem. Terenom wiejskim także była przyznana cesarska bezpośredniość. Obszary te były głównie zamieszkiwane przez rolników, którzy mieli własną ziemię (uprawianą przez nich samych) i byli niezależni od właścicieli ziemskich.