I wojna światowa

Szwajcaria przed I wojną światową

Początek wieku został naznaczony gwałtownym wzrostem gospodarczym z przemysłem włokienniczym (tkaniny i odzież) odgrywającym główną rolę. W 1900 r., ponad połowa pracowników pracowała w przemyśle włokienniczym. Na początku XX w., wielu Szwajcarów emigrowało. W latach 1900-1910, 50,000 ludzi opuściło swoją ojczyznę. W tym samym czasie, wielu cudzoziemców znalazło pracę w Szwajcarii. Zajmowali się przede wszystkim budownictwem. Po wybuchu I wojny światowej stanowili oni ok. 12% społeczeństwa.

I wojna światowa i neutralność

W czasie I wojny światowej (1914-1918), Szwajcaria pozostała neutralna. Niemniej, wojna miała ogromny wpływ na życie polityczne i społeczno-gospodarcze kraju.
Szwajcaria była uboga w surowce, ale wysoko uprzemysłowiona i zależna od turystyki. Musiała negocjować z walczącymi stronami w celu uzyskania minimalej dostawy surowców. Uzależnienie od importu węgla w czasie wojny i po wojnie, doprowadziło do ekspansji produkcji energii elektrycznej z (rodzimej) hydroenergetyki. Pionierska rola koleji szwajcarskiej w przejściu z lokomotyw parowych na lokomotywy elektryczne jest w duzej mierze związana z doświadczeniami z czasów wojny.
Nastrój społeczny uległ pogorszeniu w czasie wojny z kilku powodów. Niedobór importu żywności, reglamentacja, olbrzymi wzrost cen i utrata zarobków w czasie czynnej służby spowodowały poważne problemy dla uboższej części ludności. W czasie wojny, mężczyźni musieli służyć w wojsku, aby chronić granic, podczas gdy prawie żaden z nich nie otrzymywał żadnego odszkodowania. Nie otrzymali też żadnego odszkodowania za utracone zarobki, a wielu z nich nie miało po wojnie pracy, do której mogliby wrócić.
Spekulacje wojenne w przemyśle i rolnictwie szerzyły oburzenie w lewicowych prądach pacyfistycznych (Max Daetwyler, Romain Rolland). W szczególności, postulowano o 48-godzinny tydzień pracy i proporcjonale przedstawicielstwo na rzecz socialdemokracji w Radzie Narodowej.
W 1918 r., cierpienie, niepokój polityczny i socjalistyczne rewolucje za granicą doprowadziły do strajku narodowego. W strajku generalnym od 11 do 14 listopada uczestniczyło 250,000 robotników i związki zawodowe z całej Szwajcarii. Jednak w obliczu ogromnego rozmieszczenia wojska, strajk szybko upadł.
Niektóre z postulatów zgłoszonych przez Komitet Działań Olten, grupy najwyższego szczebla reprezentującej szwajcarskich robotników, dopiero z czasem była traktowana poważnie. W wyborach krajowych w październiku 1919 r. system większościzostał przekształcony w system proporcjonalny. Nowy Akt o fabrykach zapewniał 48-godzinny tydzień pracy. Większość innych postulatów została zrealizowana w późniejszym demokratycznym procesie.
Co więcej, wojna pogłębiła napięcia pomiędzy niemieckojęzyczną Szwajcarią , a francuskojęzyczną Szwajcarią Zachodnią (Romandie). Od dawna, bardziej prawdopodobne było sympatyzowanie z Niemcami, a dopiero później z Francuzami.

Akcje humanitarne

I Wojna światowa stanowiła wielkie wyzwanie dla Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża (MKCK). Komitet mógł poradzić sobie, tylko ze względu na ścisłą współpracę z krajowymi stowarzyszeniami Czerwonego Krzyża. Oprócz usług humanitarnych Czerwonego Krzyża, Centralna Agencja ds. Uchodźców założona w październiku 1914 r. na koniec roku zatrudniała 1,200 wolontariuszy. Odnalezione dokumenty z tamtego czasu, obecnie są częścią UNESCO Światowego Dokumentu Dziedzictwa. Od 1916 r. do 1919 r., centrala Czerwonego Krzyża mieściła w Musée Rath w Genewie. Wysiłki humanitarne zyskały międzynarodowe uznanie i zostały nagrodzone w 1917 r. Pokojową Nagrodą Nobla. Julie Bikle zainicjował powstanie "Biura Poszukiwań Osób Zaginionych Winterthur". Rada Federalna zawarła porozumienie z Niemcami, Francją, Wielką Brytanią, Austro-Węgrami i Belgią. W okresie od 1916 r. do końca wojny, pozwolono 68,000 rannym żołnierzom obu stron, spędzić czas na rehabilitacji w Szwajcarii.

Powiązane linki